MABUHAY ANG AMBISYOSO!

Halos isang buwan na lang, magtatapos na sa kursong Edukasyon ang mga kapwa ko kamag-aral sa TUP. Sayang! Hindi ako mapapabilang dito. Masyado ko kasing ginalingan! Kaya ayun, isang gabi bigla na lang akong bumulagta! At halos kulang-kulang dalawang taon din na ang nakakalipas, bago ako nagkamalay at maintindihan kung ano ba talaga ang nangyayari sa paligid ko.

SEIZURE / AMNESIA
Tandang-tanda ko pa ang unang pagkamulat ko noon. Pamilyar ang mga nasa paligid ko, pero hindi ko mabanggit kung ano o sino nga ba ang mga ito. Ganoon din sa mga taong umaalalay sa’kin; kilala ko sila sa paningin, pero hindi ko alam ang kanilang mga ‘ngalin. Walang magawa ang emosyon ko kun’di magkusang lumuha. Litung-lito kung bakit nangyayari itong masamang biro ng tandaha.

Madaming buwan din ang lumipas ang nilagpasan ko para labanan ang sakit sa isipan. Kung tutuusin nga, parang mas gugustuhin ko pang literal na masugatan kaysa tirahin ang pag-iisip mo o ang pagiging emosyonal. Sobrang hirap pong labanan! Nagkukusa ang mga luha ko, pilitin ko mang huwang pakawalan.

THANK YOU!
Pasalamat ako sa pamilya ko lalung-lalo na sa Mama ko na kinailangan pang umalis sa pinatatrabahuhan n’ya para maalalayan ako. Ganoon din sa mga kapatid at pamangkin ko na nagpapalit ng mga nababasa kong damit at nadudumihang salawal ko. Ang lakas maka-baldado ng sakit ko! Nakakahiya!

Kulang-kulang dalawang taon din akong tulog o walang malay, kaya noong namulat ako ang dami ko nang pamangkin. Nabago na ang bahay namin at putol na ang mga punong inaakyat ko lang noong kabataan ko pa.

Nabago ang bahay namin, ang kwarto ko ay kinailangang buwagin para maging bagong tirahan ng isang bagong pamilya. At ang sala namin ay s’ya namang naging tulugan na rin namin. 2-in-1 ika nga.

Hindi naman sa sumikip ang mundo ko, sadyang naging limitado lang ang bawat galaw o kilos ko. Bawal akong umalis mag-isa! Nauunawaan ko naman ang pag-aalala nila pero sadyang hindi ko maiwasang mainis. Naitatanong ko tuloy sa sarili; kung hindi ako ngayon magkikilos mag-isa… kailan pa!?

Sobrang lungkot kung tutuusin. Ilang taon na rin kasing hindi ko nakikita ang mga pinaka-malalapit at pinagkakatiwalaan kong tao. Sigurado akong ibang-iba na sila ngayon. Tulad noong pagkakataong nakita ko sa unang pagkakataon ang mga pamangkin ko na naglalakihan na. Sadyang mabilis na tumakbo ang oras para sa akin. Pakiramdam ko tuloy ang bata-bata ko pa.

Ngayong nalalagpasan ko na ang mga pagsubok ng pagkatao ko. Katulad ng panginginig ng mga braso ko, pagiging malungkutin at iba pang aspeto; naniniwala akong kaunting panahon na lang makakabalik na’ko sa mga naumpisahan ko.

TULOY ANG PANGANGARAP!
Ngayong darating na pasukan, susubukan kong balikan ang naudlot na kursong Technical Education na naiwan ko. Maraming buwan pa ang hihintayin, pero sa panahon ngayon, naniniwala akong sandali na lang ang apat buwan at sigurado akong magaling na magaling na ako nun! 😀

Naniniwala akong may dahilan pa kung bakit binuhay pa ko ng Diyos kahit umay-na-umay na ko sa buhay ko ngayon. hahaha 😀

Biniyayaan tayo ng bagong buhay, edi bigyan natin ng bagong kulay! Malungkot man ang kalagayan ko ngayon, naniniwala akong gagantihan din ako ng kaligayahan pagnagkataon. Labanan na ito ng mga kabiguan sa mga plano at pangarap na muling sisimulan.