PARA KAY B

Mag-iisang buwan na rin pala mula noong huli akong magsulat dito. At sa loob ng halos isang buwan na iyon nang hindi pagtipa ng mga letra sa keyboard ko, marami akong natuklasan. Nasasanay na akong… tanggapin na ang isang tao kapag nawala… kahit anong gawin mong pagtambling ay hindi ka na babalikan nito, pero nandoon pa rin ang pag-asa. Nasasanay na rin akong isipin s’ya palagi kahit ayaw ko. Palagi ko siyang naalala at nakikita saan ko man ilagi ang paningin ko kahit wala naman s’ya doon sa paligid. Naiinis ako sa nararamdaman ko pero natutuhan ko na rin itong tanggapin para hindi ako lalong mainis.

Tulad noong isang araw:

Napadpad na naman ako sa lugar kung saan ay minsan ko siyang hinintay. Sa pagitan ng mga librong nagsisigawan, nagtatakutan at mga nagpapalit-palit ng talsik ng laway. Nagulat na lang ako sa minsang pagbuklat ko ng isang libro at ‘di inaasahang nakita ko ang sarili kong akda na dawalang taon na ang nakalilipas mula ng ipinasa ko ito sa isang publication.

Masaya ko itong binalita sa kanya. At agad-agad kong pinapapunta kung saan ako nakatayo sa tabi ng mga nagtataasang patungan ng mga binibentang libro.

Nang dumating s’ya at muling nakita, muli ko na namang narinig ang kantang Close to you ng Carpenter na madalas n’yang kinakanta at minsang itinuro sa akin habang naghihintay ng masasakyang Dyip. Kaso wala naman talagang musika nag-aambisyon lang ako noong oras na iyon na tila sa isang pelikula.

Noong mga oras na iyon wala akong sapat na pera para bilhin ang librong iyon, kaya kahit wala din s’yang gaanong pera ay pinautang n’ya muna ako pero hindi ko na iyon binayaran sa kanya. -P85. hahah lol 😛

NANG MAKADAMA na ako ng lungkot sa kinatatayuan ko, naglakad na lang ako at pumunta sa isang hilera ng mga libro ni Bob Ong napakarami na n’yang akda. Napakarami na ring nakapagbasa ng libro n’ya kabilang ako.

Pagkatapos noon, tiningnan ko naman ang libro ng paborito kong manunulat na si Manny Garcia – “Kapeng Arabo”. Hindi ko alam pero pagpumupunta ako sa National Bookstore hindi ko makakalimutang tignan kung ilan na lang ang libro ni MG sa patungan nito. Mayroon doong tatlo pang natitira.

At pagkatapos, hinanap ko na ang libro ni Ricky Lee – “Trip to Quiapo” na nabasa ko lang sa isang blog post. kaso wala akong nakita doon bukod sa isa pa n’yang akda na may titulong “Para kay B”. Isang librong may isang taong tila tumalon, habang nagkalat ang maraming papel sa loob ng letrang B -ang pabalat.

Sabi ko. Kapag wala akong makitang “Trip to Quiapo” ito ang bibilhin ko. Pero nagbakasakali din akong mayroon pang natatago kaya nagtanong ako sa Customer Service. Sumagot naman ang babaeng may katabaan sa counter at tinuro sa pamagitan ng direksyon.

“Punta ka doon sa circle tapos kaliwa..” (may kumpas ng mga kamay)
“ay mali kanan pala, doon ‘yun nakalagay”. pagpapatuloy n’ya.

Sabay balik sa pakikipag tsismisan sa mga kasama n’ya. Humabol pa ito at ganito ang sabi n’ya.

“Kaya nung nabuntis ako hindi ako nalungkot dahil napatunayan kong hindi ako baog” (medyo nagtawan sila kahit korni).

Gusto kong magwika ng “wateber” na noong matapos kong mabasa ang libro paborito palang gamitin iyon ni Bessie.

Bumalik ako sa CS at sinabi kong wala talaga akong nakita. Tumayo s’ya at nag-tak..! tak..! tak..! sa keboard ng computer n’ya.

“Kaya wala pala kayong nakita kasi ubos na pala kuya.”

Nagmumura ako sa isip ko. “Puta ka!” “Efal ka!” “Pwede mo palang tingnan muna d’yan sa computer mo kung may stock pa ba o wala na bago mo ako pabalikin sa pinag-tignan ko kanina”. Pero hindi ko yun ginawa. hahaha.

“Okey” na lang ang nasagot ko sabay pila sa counter para bilhin ang alternatibong ipapalit ko sa Trip to Quiapo.

Umuwi ako sa bagay at nagsimulang magbasa. Medyo tinamad lang ako dahil puro babae ang bida.  Pero sa bawat pahina ay nagpatuloy ako sa pagbabasa hanggang abutin ako ng alas-singko ng umaga. Natapos ko s’yang basahin at doon ko nalaman ang sagot sa tanong na kung kabilang ba ako sa quota ng pag-ibig. At sa tanong na Kung Paano Dinevastate ng pag-ibig ang 4 out of 5 sa atin.

Maraming beses ako napangisi sa mga nabasa ko. Maraming beses din akong nagugulat sa nababasa ko. Maraming beses din akong nalibang sa istilo sa paglimbag na may akda dito, habang may mga naglalampungang pusa sa bubungan namin kaya dudungaw ako sa bintana at sasawayin ko sa pamamagitan ng “Shyuu!” “Shyuu!” na ibig sabihin ‘nun ay “doon kayo mag sex sa ibang bubungan wag dito”. At babalik muli sa pagkakahiga na walang pang-itaas at magkukumot.

Pagkatapos kong basahin ‘yon. Matagal muna bago ko pinikit ang naluluha kong mata sa antok at nanlalabong paningin dahil as 100watts na ilaw na ginamit ko sa kuwarto.

Sobrang lalim ng iniisip ko, at ini-isa-isa ang bawat karakter at pilit na idinidikit ang sarili ko kahit wala akong puwang dahil puro babae nga sila. Naalala ko si Lucas isa din sa mga karakter hindi ko masabi ko kung paano o bakit pero tulad n’ya gusto ko ding maging writer. At pag-nangyari ‘yun susulat ako ng isang nobela. Nobela ng Pag-ibig na itutukoy ko sa sariling kuwento.

Papabasa ko ito sa kanya kahit pabayaan o itapon pa n’ya ang manuscript ko. Gusto kong malaman n’ya na kahit anung gawin kong paglimot sa kanya ay hindi ko magawa.

At sa pamamagitan ng manuscript na iyon masasagot ko na rin ang tanong ko dahil sa daan-daang pahinang iyon, masasaad ko isa-isa lahat kung bakit ko nararamdaman ito at kung bakit hindi ako dalawin ng kalimot.

Hindi ko lang alam kung paano ko tatapusin ang nobela ko, sa love story with sad love ending ba? o sa love story with very very sad ending ba?

P.S.

Maraming salamat pala sa mga bumati noong birthday ko. lalung-lalo na kina Jerome at Leonard na hindi ako pinabayaang malugmok sa importanteng araw ko.

Hindi man lubos ang kasiyahan ko, sobra-sobra kong naramdaman na may kaibigan ako.

Hindi ko man nakuha ang pinakamagandang regalo mula sa simpleng pagbati mula sa kanya, kontento na ako sa pinagkaloob sa akin noong buong araw na iyon.