PAGLALAKBAY

Nakakailang pahina na rin ako sa isinusulat ko, pero malayong-malayo pa ito sa gusto kong mangyari. Kasing layo ng nararating ko para lang makahanap ng maganda-gandang daloy ng istorya.

Kamakailan, dinala na naman ako ng mga paa ko kung saan-saan. Mula sa Manila City Hall, sumakay ako ng LRT (Central Station) at bumaba sa Edsa Taft. Mula doon muli na naman akong sumakay ng tren (MRT).  Para akong adik na hindi ko mawari kung saan ako pupunta. Ang dami ko ngang mall na nadaan sa EDSA. Hanggang makarating na ako sa dulong istasyon nito -North Avenue. Pumasok ako sa loob ng mall doon -ang Trinoma. Matagal-tagal nadin akong di nakapunta doon at natatandaan ko pa noong huling punta ko, noong autograph signing pa ng I-Witness DVD sa Powerbooks.

Gaya ng dati, wala na naman nangyari sa pinunta ko doon, hindi pa rin ako makapulot ng kuwento. Matapos pagmasdan ang mga makukulet na tubig na naglalaro sa mall na iyon, lumabas ako at pumunta sa kabilang mall -SM North EDSA. Pumunta ako sa IMAX at binalak na manood ng AVATAR na binibida sa akin ng isang kabigan na ubod daw ng ganda. Kaso medyo may kamahalan, wala naman akong kasama para may manlibre sa’kin.

Naubos lang ang oras ko kakalakad. Kung totoo lang sana yung kasabihan sa radyo na nakadaragdag ng tangkad ang paglalakad okay pa sana.

Sabi : Sa bawat 100 kilometro daw na paglalakad mo katumbas ito ng 1 inch na kalyo, so kung susundin mo ito at maglakad ng 500 kilometro sa kabuuan may 5 inches ka na agad. At kung 5’5 ka na ngayon magiging 5’10 ka na. (not bad). e iyon ay ayon lang sa korning joke napakinggan ko sa radyo ukol sa pagtitipid ng gasolina.

Bumalik ako sa Trinoma at nanood na lang ng Sine -Salomon Kane. Kasamaan laban sa Mabuti parang ganun. Demonyo laban sa dating masamang tao? (parang ganun uli). Hindi makatotohan ang istorya pero makatotohanan ang aral sa dulo na kahit anong pagiging masama at naging kasalanan mo noon puwede ka pa ring gumawa ng mabuti sa dulo.

Sa huli natapos ang araw ko sa panonood ng sine. Alas 12:00 na nang umaga noong nakalabas ako sa Trinoma at nag isip kung paano makakabalik sa bahay. Nakita ko ang MRT at naalalang weekdays pa rin pala kaya hanggang ala-una pa ang MRT.

Sana pala sa ganitong sitwasyon lagi ang MRT kakaunti lang ang tao, walang init kang mararamdaman higit sa lahat wala kang nakikitang nakatayong tao sa loob ng tren. at mas higit sa lahat mas matititigan mo ng lubos pag may nakita kang bagong crush lols. 😀

Noon ko namasdan lahat ng tao sa loob ng tren, pawang mga inaantok at may kani-kanilang iniisip kahit ang iba’y tila tuluyan ng nakatulog. Noon ko din naisip na lahat nga pala tayo ay may kani-kaniya ding kuwento.

Bumalik uli sa isip ko yung isinusulat kong kuwento, wala pa rin palang ibang puwedeng pagkuhaan ng ibang kuwento kundi ang sarili mong karanasan.

Siguro sa ganitong paglalakbay gamitin na lang nating mga tauhan ang mga nakakasalubong na’tin sa buhay at iyon ay walang iba kundi sila ding taong naging parte ng iyong sariling karanasan.

****

Participate @