Sa totoo lang, hindi ko alam ang mararamdaman ko ngayong nakatanggap na ako ng isang mensahe sa pamamagitan ng e-mail mula sa I-Witness.
Thank you for the entry anyway. See you at the docufests this October.
Yeah tama ang sabi nila. Napili na kasi ako last year sa 1st I-Witness docu seminar, at masasabi kong isa iyon sa pinaka-rewarding na natanggap ko sa buong buhay ko.
At dahil nga doon hindi na ako uli makakasali sa 2nd I-witness docu seminar. Sa totoo lang alam ko namang magkakaganito kahit wala silang announcement na disqualified na ang mga nakasama last year. Pero dahil ambisyoso at may pagkasakim, gumawa pa rin ako ng essay at take note! ni rush ko talaga ng buong isip at puso. nice! (i click ito)
Sana lang nabasa nila, ayos na sa’kin yun para malaman nila kung gaano ko kinagigiliwan at kinapupulutan ng aral ang programa nila 🙂
Samantala, narito pala ang chosen entry ko noong nakaraang taon, basahin n’yo kasi dahil d’yan maraming umaway sa’kin sa ‘net, partikular sa blog ni sir Howie. Masyado daw kasi akong mayabang na pinagkakalandakan kong napili ako sa 80 participants.
Minsan ang sobrang kasiyahan, nakakasira din pala sa sariling reputasyon, kasi iba-iba ang nagiging papanaw ng bawat tao at mambabasa, pero dahil pinasok mo ang net matututo kang tumanggap ng komento dahil hindi mo mapapaki-usapan lahat ng tao. mapi-please for short.
_____________________________________________________
NAGIISANG PABORITO
Maihahalintulad sa isang makapal na Nobela ang buhay ng isang tao, may mga tauhan, tagpuan, kasiglahan at kabiguan. Maihahalintulad din ito sa isang pelikula o palabas sa telebisyon, makulay, maingay at nakakalibang na eksena. Bagamat laging nakabuntot ang ang madilim na parte, sa huli naman ay hinding-hindi mawawala ang mga mensaheng maiiwan sa mga taong sumusubaybay at nanonood.
Bida ang tawag natin sa pangunahing tauhan sa isang kuwento, sa tunay na buhay tayo rin ito. Kumukontrol sa isang istorya na tayo rin ang may akda, direktor at may hawak ng lente ng kamera. Sa madaling salita, nasa ating mga kamay ang magiging resulta kung ito’y magtatagumpay o mabibigo.
At ang pagbuo ng isang obra na tatabo sa takilya ay hindi basta-batsa. Kinakailangan mo munang maghanap ng mga ideya, mga taong magbibigay sa iyo ng inspirasyong na maididikit mo sa mga pahina at maisasalin sa pagdudugtong-dugtong at paghahati ng mga eksena para mapaganda.
At sa mga panahong ito, ang mga inspirasyong tinutukoy ko ay patuloy paring tumutulong sa akin upang makamit ko ang pinaka-mataas na parangal higit pa sa kampiyonato at tropeyong ginto. Patuloy na humuhumog sa aking isipan sa pagharap sa mga darating na linggo.
Anila, ang mga bida bago man naging sila ay nangarap din at may hinangaan din. Kaya ako, bago ako magtagumpay at maging inspirasyon din sa mata ng iba, hinanap ko muna ang mga taong iyon. At sa hindi inaasahang pagkakataon nasaksihan ko sila sa telebisyon.
Pangrap ko noon pa man maging mamamahayag at sa hindi maintindihang pagkakataon tila ayaw sumang-ayon ang panahon. Sinubukan kong kumuha ng ganoong kurso subalit napakaliksi parang isang koneho.
Napilitan akong kumuha ng ibang kurso at sa pagkakataong ito pinili ko ang propesyong parte at masasabi ko paring kadikit nito -ang imprentahan.
Inisip ko na wala ng pagkakataon kaya nakontento sa mga napapanood.
I-Witness ang hanap ng aking mga mata, tunog na umaakit sa aking mga tainga. Mula noon ang simpleng pagpupuyat ay naging alarmclock ko tuwing sasapit ang hating gabi ng Lunes at sa paparating na Martes.
Hindi ko na mabilang ang mga episode ng I-Witness na napanuod ko, pero naaalala ko pa rin ang mga taong minsan ay naging malaking parte nito. Si Tina Panganiban-Perez sa kanyang dokumentaryong “Pamana” na hinding hindi ko malilimutan ang isang bagay -ang arinola. Si Vicky Morales sa kanyang dokumentaryo ukol sa mga “Dalaginding” o mga batang bading. Si “Igan” Arnold Clavio sa dokumentaryon niya ukol sa bagsasabong ng mga gagamba “GagamBoxing”. At si Reah Santos sa kanyang nakakaiyak na pagtanggap ng parangal noong nanalo ang dokumentaryo n’ya ukol sa mga guro na may titulong “ABAKADA Ina”.
Sayang nga at hindi napagpatuloy ni Raffy Tima ang kanyang mga edisode sa I-Witness. Interesado pa naman ang mga dokumentaryo n’ya ukol sa mga tribu, katutubo o mga Aeta.
Marami akong mga paboritong episode tulad ng kay Sandra Aguinaldo na “Ampon” na nagpatulo sa mabigat kong luha at “BOYPUSIT” na noong una ko pa lang napanuod ay alam ko ng magtatagumpay na nag-uwi nga ng parangal mula sa New York Festival. Kay Jay Taruc na isinasagawa/isinasabuhay ang mga napipiling dokyumentaryo tulad ng “BASURERO” na tumikim pa ng “Bachoy”. At sa “GUTOM” na talaga namang nagpaka-gutom s’ya. Kay Kara David na punong-puno ng inspirasyong sa mga dokyu n’yang “GAMU-GAMO SA DILIM”, “BUTO’T BALAT” at mga isyu tulad ng “TAGHOY SA SINAPUPUNAN” at mga dokyumentaryong may kinalaman sa kabataan at kalusugan. At Kay Howie Severino na pinaka-gusto ko dahil sa mga dokyumentaryo n’yang kakaiba at nakatutuwa, na pananabikan mo talaga bawat episode n’ya na iisipin mo, na puwede palang gawing dokyu iyon, tulad ng “SA NGALAN NG PANGALAN” at “DURYAN” at napakarami pang iba na napaka-sining ang pagkakagawa.
Kaya hindi na maikakatwa na, na kay Howie Serverino ang pinaka-paborito kong episode sa I-Witness ang “LITTLE BAD BOY” o Batang Rizal sa Europa.
Napaka-husay talaga ang pagkakagawa, hindi lang dahil sa ibang bansa ito kuha o ginawa kun’di sa nakakamanghang bagay tulad ng makita ko sa dokyumentaryong iyon ang orihinal na pirma ni Rizal sa Logbook, kung saan minsan siyang tumuloy sa Europa. At napag-alamang si Rizal, bilang pambansang bayani ay naging simpleng tao na umiibig din. Napakahusay ng Tagapagsaliksik, ganoon din ang mga kuha ni Egay Navarro. Nakakamangha talaga.
Kapupulutan ng aral ang dokyumentaryong ito, hindi lang sa mga kabataan pati na rin sa nakakatanda.
Kung ang ibang tao, nagagawang pagyamanin at ibahagi ang mga naiwan at naituro ni Rizal bakit tayong mga Pilipino, kung sino pa ang nabahagian ng napakalaki ay siya pang tila kakaunti ang nalalaman. At kung saan pa naroon nanirahan si Rizal ay doon pa tila walang bakas ang kanyang kabayanihan.
Naalala ko pa ang bahaging naipalabas doon mula sa pelikulang Rizal ni Cesar Montano kung saan nagpapaimprenta s’ya ng ginawa n’yang nobela. Natanaw ko ang Minerva at biglang pumasok sa aking isipan ang kanila lang na ginamit ko ring Minerva (letterpress) na aking gamit sa pag-aaral sa Eskwela.
Napatanong Ako, bakit nga ba gumawa si Rizal ng nobela? Hindi ba’t para maging sandata?, ang pangarap n’yang malayo ang mga Pilipino sa mga mapang-aping dayo na nananakop sa ating teritoryo. Natanong ko rin ang sarili ko. Bakit ba ako nag-aaral? Hindi ba’t para matuto at mapaghandaan ang kinabukasan.
Kung si Rizal ay nagawang magtagumpay sa kanyang pangarap para sa bayan na napakahirap lalo na’t sandata niya’y panulat. Alam kong magagawa ko rin ang pangarap ko sa sarili na makatulong sa mga kapwa Pilipino sa pamamagitan ng impormasyon at pamumulat sa tunay na realidad mayroong ang buhay ng isang tao sa tulong ng balita at dokyumentaryo.
Ang aral na iniwan sa akin ng dokyumentaryong ito ay talaga namang nagmulat sa akin upang huwag mawalan ng pag-asa at huwag sumuko hanggang makamit mo ang pangarap na matagal mo ng inaasam-asam.
Naniniwala akong gaano man nakakatuwa ang isang dokyumentaryo, gaano man kaganda dahil sa makulay na litrato bale wala ang lahat kung wala naming nakabalikat na aral na maiiwan at tatatak sa puso’t isipan ng mga tao.
Kung kaya, kahit ilang beses ko pa itong panoorin sa mga Dokyufest ng I-Witness sa mga sinehan, sa telebisyon at sa DVD na pinag-ipunan kong bilhin ay hindi ako magsasawang panoorin ito.
At bilang pasasalamat sa naibibigay sa’kin ng mga dokyumentaryo ng I-Witness, iniingatan ko at pinagmamalaking may munti akong koleksyon at scrapbook na naglalaman ng mga bagay-bagay kaugnay sa nasabing programa at kasama ang iba pang programa ng GMA NEWS and PUBLIC AFFAIRS. At pinagsisigawan ko ring may sipi ako ng palatastas ng paborito kong episode na “LITTLE BAD BOY” na ginupit ko mula sa pahayang Libre.
Karapat dapat lang talaga na makatanggap ito ng Parangalan mula sa La Sallaian Scholarum Awards bilang pinaka-Mahusay na Palabas pang-Telebisyon ng Taon.
At wala ng kaduda-duda kung bakit si Howie Severino ay inuulan ng mga parangal sa loob at labas ng ating bansa at ma-“Hall of Fame” pa sa Rotary Journalism Awards.
Alam kong lahat ng mga tagasubaybay ng I-Witness ay may kanya-kanyang paboritong episode at host, pero alam ko ring lahat ng manonood ay may iisang paboritong programa -ang I-Witness!
Libre Lang Mangarap! 